Tuesday, June 14, 2011

१ चेन मेल... ७ यार... ४ पल्सर... अणि... लेट्स डू ईट - भाग २

 भाग १ वाचण्याकरिता येथे click करा.
 -----------------------------------------------------------------------------------------------
मोठी करण्यासाठी click करा
         बौंबे स्याप्पेर्स कॉलनीच्या बाहेर पडून नगर रोड ला लागलो. जवळच असलेलेल्या IDBI बँकेच्या ATM  ला जाऊन पैसे काढले. अंधार अजून हि होताच सर्व जन एकामागे एक बाईक्स चालवत होळकर ब्रिज पार करून, जुन्या मुंबई-पुणे हायवे ला पायाखालून (म्हणजे बाईक्सच्या  :) ) तुडवत औंध मार्गे नवीन मुंबई-पुणे हायवे ला धडकलो होतो. सुर्य सुद्धा त्याची झोप पूर्ण करून आता ढगांच्या बाल्कनीतून डोकावून पाहायला लागला होता. 


गाडीची टाकी फुल्ल करायची म्हनुन ४ हि पल्सर हायवे ला असलेल्या पेट्रोल पंप ला घेतल्या. सकाळी- सकाळीच पोट खाली केल्याने पोटात कोकायला लागली होती. पेट्रोल पंप ला असलेल्या हॉटेलात सर्व घुसलो. 
पंपावर वळण्याअगोदर (मोठे करण्यसाठी click)
Boys are always Boys या उक्तीप्रमाणे सर्व जन एकमेकांना शिव्या देत मुलींबद्दल्च्या चर्चा करु लागलो- " यार कैसा group है, एक लडकी नही..सारी जींदगी बर्बाद कर दि तुम लोगो ने", हे वाक्य संपत नाही तोवर पेट्रोल पंप ल एका कार ने प्रवेश केला.... 
अ ग ग ग .... सर्वांच्या नजरा तिथेच अटकल्या... लाजवाब अश्या ३ पोरी चुकलो सुंदरी बाहेर पडल्या डोळ्यांवरची गॉगल्स काढत, इकडे तिकडे बघत हॉटेल मध्ये शिरल्या आणि आमच्या शेजारच्या टेबलवर  बसल्या. 
आतापर्यंत खुल्या रेड्या सारखी हैदोस मांडणारी पोर आता गायीसारखी शांत बसली होती. त्यांच्याकडे बघत बघत ७ लोकांनी १६-१७  वडा-पाव संपवलीत. सुंदरी निघाल्यात आणि आम्ही पण मग त्यांच्यामागे निघालो. कार असल्यामुळे ती सर्व नवीन मुंबई-पुणे हायवे वरून सुसाट निघून गेल्यात आणि आम्ही परत जुन्या मुंबई-पुणे हायवेकरिता टर्न घेतला (कारण नवीन मुंबई-पुणे हायवे वरून दुचाकींना बंदी आहे).





आम्हाला साथ द्यायला बरीच मंडळी पण होती... एक सायकलस्वारांचा group पण होता, तो पण तिकडेच निघाला होता....

 
जसा हायवेचा वारा लागायला लागला पल्सर ने सुद्धा आता ऑटोम्यॉटीकली वेग पकडायला सुरुवात केली होती, आणि कधी त्या वेगाने शंभरी गाठली कळल सुद्धा नाही....




आता लोणावळ्यात पोहचलो होतो. सन-सेट पोईन्ट ला आम्ही सन-राईज च्या वेळेस (नंतर)  पोहोचलो, आणि मग तिथे तोड वेळ TP करत फोटो काढून हौस भागवून घेतली. 

उशीर होतोय म्हणून आता न थांबता निघायचं  ठरलं. घाटातली वळणदार रस्ते पार करत, मजल दर मजल करत पेन गाठलं, चहा ची तलब आली म्हणून सर्वे एका टपरीवर थांबलो. चहा, सुट्टा सर्व करून घ्या म्हटला, कारण नंतर नागाव-अलिबाग पर्यंत थांबायचं नव्हत. वाटेत ISPAT industries ची मोठ्ठी factory लागते. मोठ्ठी म्हणजे भव्य... खरच.

आता वारयाची जागा घामाने घ्यायला सुरुवात केली होती. कोकणात पोहच्ल्याची हि सुरुवात होती. कोकणातल्या त्या खाऱ्या वारयापाई आता कधी एकदाचे बीच वर पोहचतो आणि कपडे काढून स्वताला पाण्यात झोकतो अस वाटायला लागल होता. आणि हा असा विचार करतच अंकेत खोत च्या घराजवळ येऊन पोहचलो. घरासमोरच बीच, फक्त मध्ये एक छोटं मैदान आणि समोर नारळाच्या झाडांची शिस्तबद्ध उभी असलेली रांग, एवढाच. inshort उत्तम असा निसर्ग खुणावत होता.

बस...सर्वे जन रूम मध्ये गेलो, फ्रेश झालो... कपडे काढलीत... हो म्हणजे काय बीच वर जायचं तर कपडे घालून जाणार??? लाल -निळ्या रंगाच्या चड्ड्या (swimming costume) घालून फौज निघाली. :) 
अहाहा बीच त्याचे ते सौंदर्य, सुंदर अश्या बीचवर सुंदर मुली :)  :)  :) बस मुली म्हटला कि तुम्हा वचनार्यांच्या चेहर्यावर बघा कसा आनंद झळकायला लागतो, पण मी काही त्या मुलींचे वर्णन करणार नाही...

तर आता आम्ही सर्वांनी स्वताला पाण्यात झोकून दिलेले होतं. पाण्यातून बाहेर बघायला एक वेगळीच मजा येते...
1st राउंड ऑफ स्वीम्मिंग झालेलं होतं, बाहेर येऊन आता काय? समोरच परासैलिंग (parasailing) सुरु होत...चला तर मग एक एक करून सर्वांनी आपला नंबर लावून घेतला, माझा पण चान्स आला. त्या परासैलिंग वाल्या व्यक्तींनी एक बेल्ट कमरेला बांधला, खांद्यावर अडकवला, आणि धाव म्हणाला, तोपर्यंत त्या जीप ने वेग घेतला, आणि बघता बघता मी हवेत ८०-१०० फुट उंचीवर पोहचलो असेल. वाह काय ते दृश्य. एकीकडे नारळांच्या झाडांची रांग तर दुसरीकडे दूरपर्यंत फक्त निळाशार समुद्र. एकीकडे फक्त हिरवा रंग तर दुसरीकडे चकाकणारा निळा रंग. खालची तो छोटी छोटी माणसे बघून, अस वाटून गेल कि आपल्यालाहि जर पंख असते तर कदाचित कधीही कुठेही निसर्गाच्या कुशीत जाता आलं असत.

विचारांच्या गर्तेत असतानाच गाडीचा वेग कमी झाला, आणि मी खाली आलो. सर्वे आता पुरते थकले होते. समोरच असलेल्या दगडावर आम्ही सर्वे जाऊन बसलो. शांत संध्याकाळ, हळुवार समुद्राच्या लाटा बघत मनातले विचार कुठल्या कुठे पळून जातात. वाटत सोडा हा यार जॉब, सोडा ह्या सर्व चिंता.  नको या कटकटी, नको या जबाबदाऱ्या. शांत अश्या या बीच वर राहून आयुष्य काढावे.

मोठे करण्यासाठी click करा
संध्याकाळ झाली, आकाशाने आता रंगांची उधळण करायला घेतली होती. मुक्तहस्ताने तो क्षितिजाच्या कॅनवास वर रंगाची आरास मांडत होता. खूपच छान.  संध्याकाळ निघून तिने रात्रीत कधी प्रेवश केला कळल सुद्धा नाही. 



रूम वर गेलो, थोडा नाश्ता केला, आणि मग परत सर्व बीच वर. रात्रीला तेथे बॉन-फायर केल, खूप धमाल. प्यार भरे नगमे ओर थोडीसी यादे, बस रात्रीला रंग चढायला आणखी काय लागते. :)
खूप मस्ती करून, दमून मंडळी शांत झोपली... फार दिवसानंतर अशी झोप लागली होती.









सकाळी बीच बघायचा आहे म्हणून जाग पण आली... सकाळची हवा बीच वर घेण्यात फार सुख असत, आणि हे एकदा तरी अनुभवायला हवं. तोच अनुभव घेत, आणि नवीन अनुभव साठवत, काही फोटो काढत, भूक वाढवत आम्ही सर्वे रूम कडे परत निघालो. मस्त पैकी पोह्यांची ऑर्डर आधीच देवून ठेवली होती. त्यामुळे बीच वरून परत आल्यवर वाट बघावी लागली नाही. इतके खाऊन सुद्धा पोट भरला नाही म्हणून अंकेत ला अंडा-भुर्जी आणि पाव ची ओर्डर सोडली :). मस्त पैकी अंडा-भुर्जी खाऊन तृप्ती ची ढेकर दिली.

एक समाधान जे शोधण्यासाठी, ऑफिसला मेल्स वर ज्याची चर्चा झाली होती, आणि ज्याकरिता नागाव ला आलो होतो, ते सर्वांच्याच चेहर्यावर दिसत होतो. निघण्यापूर्वीच पुढच्या वेळेला कुठे जाता येईल याच्या planning ला पण सुरुवात झाली होती. पण offcorse मेल्स वर चर्चा झाल्याशिवाय ती पूर्ण होणार कशी? :)
आम्ही सर्व Bikers (Click on Photo)
----------
(समाप्त )

आपल्या प्रतिक्रियेची गरज भासणार आहे.  :)

Sunday, May 8, 2011

१ चेन मेल... ७ यार... ४ पल्सर... अणि... लेट्स डू ईट - भाग १

"मामु बकर मत करो.... अभी तो सुबह के सिर्फ ४ बजे है..." - इति अमितेश उर्फ़ अ‍ॅमी.
अ‍ॅमी -एका मोठ्या आईटी कंपनीत कामगार :) , एक्टिंग / नौटंकी कशी करावी हे शिकाव तर याच्याकड़न.. हा कधी काय बोलून जाईल  अणि पुढ्च्याला गार करेल याचा काही नेम नाही..... तर सकाळी ४ ला जेव्हा मामुनी अ‍ॅमीला उठवल, सॉरी उठवन्याचा प्रयत्न केला तर हा असा कोकलला. अरे हो मामु म्हणजे अभीषेक. मामु सुद्धा एका मोठ्या आईटी कंपनीत कामगारांचे नेते (Team Lead). (हमारी मांगे पूरी करो असे नारे काही लावत नाही ऑफिस मधे बर का, काय सध्या कुणाचा काही नेम नाही, हल्ली कुणी काहीही विचार करतो. व्यक्ति-स्वातंत्र्य..असो...)

"अबे उठ...अभी नौटंकी करेगा तो लेट हो जायेंगे. छोटे इसको लात मारके ऊठा." - मामु. 
तिकडून एक विचित्र आवाज येतो, 
"मामु ये भो**** ऐसे नहीं उठेगा, इसके ऊपर वो commode का पानी डालो  :) "- छोटे म्हणजे पवन. हे महाशय पण आईटी आईटी कंपनीत मजूर, जेमतेम उंच ज़ालेत अणि बरेच पुढे गेलेत. छोटेचा सेन्स ऑफ़ हुमोर इतका जबरदस्त की पुढचा गळून खाली नाही पडला तर नाव बदलेन. 

"अरे ऐ फौजी, तू नहाने क्यों नहीं जा रहा ?" - मामू
"मामू मै सिग्गी जला रहा हु, ये भाजे को भेजो." - फौजी उर्फ़ सुमन. सन १९९९ मधे एक सिनेमा आला होता, 'हम दिल दे चुके सनम', त्यातला वनराज (अजय देवगन) आठवतोय, तो म्हणजे आमचा फौजी म्हणजे शेम टू शेम. फौजी म्हणायला एक कारण हे पण की हे क्यारेक्टेर आईटी कंपनीत कामगार असून सुद्धा, वर्षातून फ़क्त एकदा घरी जाणार, अणि तेहि चांगली मोठी सुट्टी घेउन(कंपनीवर निष्ठां, यातला काही प्रकार नाही). आता सध्या फौजी बऱ्यापैकी सुधरला आहे..खरे तर सुधारला गेला आहे..काय असता लग्न झाल की बदलाव लागते त्यातले हे एक.

"मामू, मोटा है बाथरूम में, वो बाहर आते ही, मै अंदर, पता नाही इतने देर से अंदर क्या कर रहा है..."- इति मी उर्फ़ राहुल भजे :), पण तुम्हाला सांगतो आड्नावाची तर पार आई-बहिन करून टाकली होती या लोकानी ओह्ह सॉरी मजुरांनी. :) सध्या तरी भजे च भाजे केल आहे नंतर पुढे काय काय करून टाकले की तोंड लपवायला ही जागा मिळेल, याची शंका वाटायला लागली होती.

चित्र: मोटा
"साले पुरे सालभर का आजही नहायेगा क्या?" - मी 
"हरा***** आगया ना बाहर, क्यों गला फाड़ के सुबह सुबह पड़ोसियों को जगा रहा है" - एक १०० किलो वजनाचा अजस्त्र प्राणी बाथरूम मधून आवाज करत
बाहेर आला. हा आमचा मोटा उर्फ़ निखिल उर्फ़ बिन बैग उर्फ़ उशी/तकिया उर्फ़ टेडी बेअर उर्फ़ ....आणखी बरच.
**** तर ही सर्व झालीत कथेची पात्रे अणि त्यांच स्माल असा इंट्रोडकशन. चला नाव-बिव झालीत, ब्यैकग्राउंडला गान ही झाल, तर आता कथेला सुरुवात करयाला हरकत नाही... थोडस भुतकाळात जाउया...

एक आट-पाट नगर होत. तिथे एक राजा राज्य करता होता. राजाला एक आवडती अणि एक नावडती, अश्या २ राण्या होत्या...... काय झाल??
अरे मी जरा जास्तच भुतकाळात गेलो...

लेट्स कम सम अहेड.. जास्त नहीं पण ३ वर्षाअगोदरची ऑफिस मधली एक सकाळ...ऑफिस मधील काही मंडळी नाश्त्याच्या तयारीला लागली होती. कुणी PM (प्रोजेक्ट मेनेजर) शी बोलत होते. कुणी, दिवस कसा काढावा याची प्लानिंग करत होते. आणि नेहमी प्रमाने बॉसच्या, क्लाएंटच्या.. अपेक्षांचे ओझे मी आपल्या इवल्याश्या डोक्यावर वाहत होतो, काय करणार दिवसच असे होते की काराव लागत होत...
इ-मेल
तेवढ्यात माझ्या बाकडयावर (ज्याला आपन सर्व डेस्क म्हणतो) ठेवलेल्या संगणकावर काहीतरी हालचाल झाली. बघतो तर काय नविन  पत्र (ई-मेल) आल्याचा पॉप-अप होता.
म्हटला कोण सकाळी-सकाळी काम लावतोय.
बघतो तर काय 'टू' मधे आपली सगळ्या गँग च्या पोरांची नाव, अणि सब्जेक्ट म्हनत होता: Lets Do It. 

विचार केला की असेल काही तरी..TP (टाइमपास)मेल, लगेच १का मिनिटात त्याच सब्जेक्ट ला Re: करून परत एक मेल आली. ती बघतो म्हटला तर, परत Re: सब्जेक्ट करून पुढच्याच क्षणाला आणखी एक मेल.

 आता न राहवून मी ही मेल ओपन केल, मोट्या कडून मेल आली होती..अणि त्याला मामू, अ‍ॅमी ने Re: (reply) केल होत. लिहिल होत की - आपण सर्व खुप काम करतो, थकून जातो, अणि हा थकवा निघायला हवा. खुप दिवस झालेत, आपण सर्व एकत्र भेटलो नाही, भेटूया, गप्पा मारुया, TP करुया, एन्जॉय करुया. बेस्ट म्हणजे आपण सर्व एक छोट्या सुट्टीवर जाउया.
मी पण Re:  केला.
थोड्या वेळाने तर चेन मेल सुरु झाल. प्रत्येकजन आता आपले विचार मांडू लागले होते.
ट्रेकपासून ते बिचपर्यंत अणि वोड्कापासून व्हिस्कीपर्यंत, असे सर्व ऑप्शन चेन मेल मधे आले होते. आता करायच फ़क्त एकाच होते की ठिकान, काळ अणि वेळ ठरवायची होती. अणि नेमकी येथेच गोची होत होती. कुणालाच कुणाचे ऑप्शन पटत नव्हते. बस अणि इथे यात आमचे मामू चा मेल आला अणि म्हणाले, "यन्ना रास्कला, हम सब साथमे कहिभी जाये तो भी एन्जॉय कर सकते है, माईंड ईट." - हिट डायलॉग.
अणि मग त्यानंतर १-२ जनांच्या आड़मुठेपनानंतर ठरल की सर्व बिचवर जातोय. ओके. बट परत आता तीच भानगड - कुठले बिच? झाल परत चेन मेल ला सुरुवात झाली. काशिदपासून हरीहरेश्वर पर्यंत, गुहागरपासून गणपतीपुळेपर्यंत, तारकर्ली ते गोवा अशी सर्व बिचेस पार लोकानी धुन्डाळुन टाकली. गूगल अणि जी-म्याप हे किती फायदेशीर आहे याचा प्रत्ययच मला त्या दिवशी आला. पोरांनी अक्खी बिचची माहितीच पुरवायला सुरुवात केली. त्यातही एक जन म्हणाला, आपल्याला वीकएंडला जायच आहे म्हणजे २ च दिवसांची सुट्टी, कुठले जवळच बिच बघा. झाल गल्लीत गोंधळ अणि दिल्लीत मुजरा, एक तर बिच फायनल होत नव्हत अणि हे कार्ट दिवस कमी च्या नावाखाली बोम्ब मारयाला लागल. परत नाटके सुरु झालीत.
हा असा Re / Fw चा  चेन मेल खेळ जवळपास ३-४ दिवस चालला. वाटायला लागल होता की कम्पनी च्या मेल सर्वर च काही खर नाही, असाच जर सुरु राहिल तर सिस्टम ग्रुपवाले येउन वाट लावतील. सुदैवाने असा काही विपरीत झाल नाही. ५ व्या दिवशी मोटा म्हणला,  आपण सर्व नागांव बिचला जाऊ, हे अलीबाग च्या जवळ आहे. नागांव बिच ला आपल्या ओळखीचं एक जन आहे, त्यामुळे तिथे आपल्याला रहायला रूम्स मिळतील. १-२ तास कुणाचाच मेलला रिप्लाय नाही. ३ ऱ्या तासाला मामुचा रिप्लाय आला, की वेरी गुड, हे जवळ पण आहे अणि ओळखीचं पण आहे, अणि मेन म्हणजे येथे आपण सर्व बाइक ने जाऊ शकतो.
बास...बाइक च नाव काढला अणि पोरांमधला Rodies जागा झाला.   ठरल.
आम्ही सर्व नागांव ला चाललो होतो. १९ फेब ही तारीख पण निश्चित झाली.

पहाटे लवकर निघायच आहे म्हणून, आदल्या संध्याकाळी सर्व मंडळी आमच्या रूम वर जमा झाली. त्या 
रात्रीला, उद्या बिच वर जाउन काय करायचे सर्व ठरल, इतक की कोणत्या रंगाची चड्डी घालायची हे सुद्धा :)  पोर एवढी एक्साईट झाली होती की झोपायला कुणी तैयारच नव्हत, अणि त्यात कुणी सुचवला कुणास ठाउक पोरांनी पत्ते खेळायला सुरुवात केली.(बर झाल होता की कुणी दारु आणली नव्हती, नाहीतर रात्रीचा रंग काही औरच राहिला असता)   रात्रीच्या एक-दिड पर्यंत मंडळी चांगलेच खेळायला लागली होती. तेवढ्यात मामू म्हणले की वाजायला आलेत झोपा. सकाळी चा अलार्म लावून सर्व झोपलो.

पल्सर
सकाळी ला काय घडल हे मी आधीच सांगीतल.
तयारी करून निघेपर्यंत पहाटेचे :३० झाले होते.
पार्किंग मधे येउन पल्सर गेट च्या बाहेर काढल्या.
त्या आवाजाने वॉचमन उठला.
पल्सरच्या हेडलाईटच्या प्रखर प्रकाशात आता
सोसायटी मधला रस्ता चमकायला लागला होता.
"गणपती बाप्पा मोरया" म्हणालो, अणि पहिला गियर टाकला....... Lets Do It....

( क्रमश: )
-----------

भाग २ वाचन्याकरीता येथे click करा.  

Sunday, April 17, 2011

अतिरेक...उद्वेग..भावना अणि एक उड़ान

बार मधे बसून चौघांना ही जास्त चढलेली आहे. ३ सिनिअर्स अणि १ जूनियर.
त्यापैकी १ सिनिअर जूनियर ला विचारतो, "तेरा ड्रीम बिसनेस क्या है बे?" जूनियर- "मुझे राईटर बनना है."
सिनिअर्स - "राईटर... हा हा हा हा... जावेद अख्तर.. हा हा हा....अछ्छा कुछ सुना.."
जूनियर -
हर बाल की खाल की ये छाल भी खा जाये,
इस के हाथ पर जाये तो महीने साल भी खा जाये,
किसी बेहाल का जो बचा हो हाल तो हाल भी खा जाये,
बे-मौत मरते मन का ये मलाल खा जाये,
लालू का लाल खा जाये, नक्सलबारी की नाल खा जाये,
बचपन का धमाल खा जाये, बुढ़ापे की शाल भी खा जाये,
हया तो छोड़ो बेहया की चाल भी खा जाये
और अगर परोसा जा सके तो खयाल  भी खा जाये...
मागच्या १०-१२ दिवसांपासून, निखिल माझ्या मागे लागला होता की, "साले उड़ान देख, अल्टि मूवी है, ये नहीं देखा तो क्या देखा". खरे तर त्याने एवढ सांगितल्यावरच मी मूवी बघायला पाहिजे होती, (कारन तो मला ज्या मूवीज सज्जेस्ट करतो, त्या सर्वच छान असतात) पण का कुणास ठाउक मी टाळाटाळ करत होतो, हे माहित असून सुद्धा की २०११ चे फिल्मफेअर अवार्ड्स या मूवी ला मिळाले. यात बेस्ट फिल्म (क्रिटिक्स अवार्ड), बेस्ट स्टोरी,  सिनेमाटोग्राफी, स्क्रीनप्ले, बेस्ट ब्याकग्राउंड म्यूजिक, अणि बेस्ट साउंड डिजाईन, बेस्ट मेल सपोर्टिंग एक्टर असे सात पुरस्कार आहेत. हे एवढा माहित असून सुद्धा माझा काही मूवी बघण्याचा योग येत नव्हता, अणि त्यानंतर निखिल ने वर लिहिलेली कविता ऐकवली अणि मी म्हटल बास आता "उड़ान" घ्यायची.

           जेव्हा मुले मोठी व्हायला लागतात, त्याना कंठ फुटायला लागतो (म्हणजे सर्वानाच फुटतो, त्यात नविन असे काही नाही), त्याना त्यांच वेगळं अस व्यक्तित्व जाणवायला लागत. पालकांच्या इछा, आकांक्षा हे एक त्यांच्यावर अतिरेक आहे अस वाटायला लागत( नेहमी असेच असत असे नाही). त्यावेळेस ती बंड करून उठतात अणि आपल्या सर्वाना हे सत्य नाकारून चालणार नाही  की पिढ्या नि पिढ्यापासून हा प्रोब्लेम सुरूच आहे. असो मुद्दा असा आहे की आपल्या आयुष्यात आपल्या सर्वाना एकदा तरी आपली इच्छेविरुद्ध कुणाच्या समोर वाकाव लागत, मग ते कधी आपले सिनिअर्स असतात, कधी बॉस, कधी नातेवाईक, तर कधी आणखी कुणी. उड़ान आपल्याला मुलगा अणि शिस्तेचा अतिरेक झालेले वडिल यांच्यातील समंद्धाबद्दल सांगते, अणि सोबतच एक प्रेरणा देते की आयुष्यातील ही सर्व बंधने झुगारून तुम्ही मुक्तपणे आपल्याला जे आवडते ते करू शकता.

          शिमला च्या एका अति चांगल्या शाळेच्या हॉस्टल पासून मूवी ला सुरुवात होते. चार तरुण मुले(मित्र) जेमतेम मिसरुड फुटलेली, होस्टल ची भिंत ओलांडून अडल्ट पिक्चर बघायला जातात अणि तिथेच वार्डन चौघाना पकडतो. प्रिंसिपल चौघाना एक्सपेल करून घरी पाठवून देतो. यादरम्यान विशेषता कॉलेज तरुणांना आवडतील असे काही संवाद आहेत अणि जे ऐकून तुम्हाला ही तुमचे कॉलेज दिवस नक्की आठवतील.

           रोहन (रजत बारमेचा) हा त्या चौघांपैकी एक. एक्सपेल झाल्यावर, वार्डन रोहनला त्याचे वडिल रोनित रॉय कड़े जमशेदपुरला आणून सोडतो. घरी आल्यावर रोहन ला कळत की त्याचा एक सावत्र लहान भाऊ (अर्जुन) पण आहे. अणि हे तिघे पुरुष एकाच घरात एकत्र राहण्याचा प्रयत्न करत असतात. रोनित रॉय हा मिलिट्री-सदृश अतिशय शिस्त-प्रिय अस व्यक्तिमत्व आहे. ते रोहन ला त्याच्या इच्छेविरुद्ध  पार्ट टाइम इंजीनियरिंग अणि पार्ट टाइम त्याच्या मेटल फैक्ट्रीत जबरदस्तीने काम करायला लावतात. अर्जुन जो की फ़क्त ६-७ वर्षाचा आहे, त्याला अभ्यासाची अति सक्ती करतो. आपल्याला पापा न म्हणता 'सर' म्हणावे ही विचित्र मागणी, अणि त्याला दिलेल कारन ही तेवढच तिरपट. त्याच्या ह्या विचित्र अणि शिस्त-प्रिय वागन्यामुळे दोन सावत्र भाऊ, ज्यांचे आधी पटत नसते, ते मात्र जवळ येतात.


छोटी छोटी छितराई यादें
बिछी हुई हैं लम्हों की लॉन पर.
नंगे पैर उनपर चलते-चलते
इतनी दूर चले आये
की अब भूल गए हैं – जूते कहाँ उतारे थे. एडी कोमल थी, जब आये थे.
थोड़ी सी नाज़ुक है अभी भी.
और नाज़ुक ही रहेगी
इन खट्टी-मीठी यादों की शरारत
जब तक इन्हें गुदगुदाती रहे.
सच, भूल गए हैं, की जूते कहाँ उतारे थे.
पर लगता है,
अब उनकी ज़रुरत नहीं.

मधल्या काळात रोहन चे त्याच्या मित्रांशी फोनवर चोरून बोलन होत असत, तेव्हा त्याला कळत की त्याच्या बाकी ३ मित्रानी मुंबईत एक होटल सुरु केले आहे, अणि सर्वे तिथे काम करून मजेत आहे. ते रोहनला पण मुंबईला ये म्हणतात. रोहन आपल्या भावना मनात लपवत जगत असतो, एके दिवशी अर्जुन अचानकपने हॉस्पिटलला अड्मिट होतो. अर्जुनला हॉस्पिटलला सोडून, रोनित रॉय काही कामानिमीत्त कोलकत्ता ला जातो. इकडे रोहन आपल्या कवितांनी अणि गोष्टीनी सर्व डॉक्टर, नर्सेस अणि पेशंट्सची मने जिंकतो. कोलकत्ता हुन परत आल्यावर रोनित रॉय ला कळते की रोहन इंजीनियरिंग ला नापास झाला आहे. त्या रात्रि मुलगा अणि वडिल यांच्यातील बाचाबाची, प्रश्ने, उत्तर-प्रतिउत्तर. ह्या सिन्स नि मूवी चा टेम्पो हाई नेला आहे.

         रोनित रॉय नि साकारलेला अतिशय शिस्त-प्रिय बाप अप्रतिम. रोनित रॉयने एक बापाबरोबरच, बायको नसलेल्या एकट्या पुरुषाच क्यारेक्टरही छान दाखविला आहे. रोहन (रजत बारमेचा) ही तोडीस-तोड़, बऱ्याच गोष्टी तो त्याच्या डोळ्यातून बोलला आहे. लहान अर्जुन (आयान बरोदिया) ही उत्तम, त्याला सांगितलेल त्याने उत्तम पार पाडल आहे. राम कपूर ने साकारलेला काका ही उत्तम.  मूवीमधे सिनिअर्स सोबतच "मोटू मास्टर" हे गाने ही अप्रतिम - हसून हसून पोट दुखाव अस. डिरेक्टर ची क्रिएटीविटी ही उत्तम, त्याने जमशेदपुर ला उत्तम रित्या दाखविले आहे. बेस्ट सिनेमाटोग्राफी मिळालाय हे कही उगाच नव्हे, रोहन च्या भावना टीपने, त्याचे स्टील फैक्ट्रीच्या बाहेर असलेले सिन्स, रेलवे जवळचे सिन्स, ताण सहन न झाल्यामुले, त्याचा उद्वेग, राग गाडीवर काढलेले सीन अणि बरेच इतर.

           त्या रात्रीनंतर, पुढे काय घडत, रोहन, अर्जुन अणि त्यांचे वडिल रोनित रॉय यांचे पुढे काय होते, हे माहित करून घेण्यासाठी तर उड़ान बघायला हवा. बंधने ही आयुष्यात येणारच, ती कशी पेलायची, किंवा ती कशी झुगारून लावायची, हे आपल आपल्यालाच ठरवाव लागत. कारन या सर्वांचा सामना हा आपल्याला स्वताहालाच करायचा असतो. थोडक्यात ही न चुकवावी अशी एक "उड़ान" आहे. 
कहानी ख़तम है, या शुरवात होने को है,
सुबह नई है ये, या फिर रात होने को है.

Thursday, April 14, 2011

मला मुंबई जगायची आहे...

     निदान प्रत्येकाला कुठल्यातरी गोष्टीचे व्यसन असते, ही बाब मला जरा खट्कायला लागली होती. पण जेव्हा जेव्हा मुंबई चा विषय निघतो, काय कुणास ठाउक मी सुद्धा त्यात सामिल होउन त्यांच्या गोष्टी ऐकेपासून ते माझ्या गोष्टी  सांगत पर्यंत सुटतो, अगदी व्यसनाच्या आहारी गेलेल्यासारखा   :)
     मुंबई अणि मुंबईकर - एक व्यसन अणि एक व्यसनाच्या आहारी गेलेला. कुणाला नौकरीच, कुणाला छोकरीच, अणि कुणाला आणखी कशाच. आधी जेव्हा ह्या अश्या मुंबई बद्दल ऐकायचो तेव्हा गम्मत वाटायची. लोक कुठल्याही गोष्टीचा उहापोह करतात असच वाटायच. अणि परत एक मुंबईकर अशीच त्याची टिंगल उडवायचो. पण मुंबई काय चीज आहे, हे मुंबईला गेल्यावरच कळत. अणि मुंबईला राहून एखादा मुंबईच्या प्रेमात नहीं पडला असा विरळाच.
     मुंबई अणि माझ नात हे लहानपनापासूनच. मी लहान, दुसर्‍या वर्गात. म्हणजे जेमतेम ६-७ वर्षाचा. आई - बाबा सोबत मुंबई ची पहिलीच भेट. समुद्र हा पहिल्यांदा बघितला तोही मुंबईतच. हाजीअलीचा तो जादुमय रस्ता. भरती-ओहोटी हे प्रकार लहान असल्यामुळे कळत नव्हते. अणि त्यामुळेच त्या गायब होणार्‍या रस्त्याची मजा कही औरच वाटत होती. त्या रस्त्यावरच समुद्राच्या पाण्याची चव पण चाखायला मिळाली. रस्ता ओला असल्यामुळे निसरडा झाला होता, अणि मुहूर्त साधला गेला, माझा पाय घसरला अणि मी अर्धा पाण्यात, हो चक्क पाण्यात. बाबांनी हात घट्ट पकडल्यामुळे थोडक्यात निभावल, म्हणजे माझी आवडती चप्पल गेली.  समुद्राच पानी हे खारट असते हे पहिल्यांदा तिथे कळालं. त्यानंतर जुहू बिच, प्लानेटोरियम, गेटवे ऑफ़ इंडिया....अशी बरीच ठिकान बघितली. अणि बस वाटलं की हीच मुंबई. त्यानंतर अस कधी मुंबई अणि मुंबई कधी विषय नाही. अणि सोबत अभ्यास एके अभ्यास करत राहिल्यामुळेच मुंबई च विसर पडला.
     पण ते असता ना, दुनिया गोल है म्हणतात ते काही उगाच नाही. १८ वर्षानंतर इंजीनियरिंगच्या शेवटच्या सरत्या वर्षाला मुंबई ने बोलावन धाडलं. एक आईटी कंपनीत सिलेक्शन झाला, अणि वाटलं मुंबई मी परत एकदा येतो. अणि कुणास ठाउक कुठे माशी शिंकली, मुंबई च पुणे कधी झाल कळालच नाही. आलो पुण्यात. पण  संधि परत एकदा हळूच आली. ट्रेनिंग म्हणून आम्हाला मुंबईला पाठविन्यात आल.
    तेव्हाची मुंबई अणि या मुंबईत आता फरक जाणवायला लागला होता. तेव्हा मुंबई फ़क्त एक गर्दी वाटत होती अणि आता तीच मुंबई गर्दीतही उठून वेगळी दिसत होती. तेव्हा मुंबई अल्लड होती अणि आता ती तरुण झाली होती. मुंबईतली तरुनाई आकर्षित करायला लागली होती. याच मुंबईने ट्रेनिंगला आल्यावर काही अप्रतिम दिवस दाखविलेत. मित्र-मैत्रिणीसोबत मुम्बई भटकलो. मुंबईची रात्र बघितली अणि मुंबईची सकाळही. बेस्ट अणि लोकल ही.
ट्रेनिंग आटोपून पुण्यात परतलो, अणि त्यानंतर मुंबईची एक नियमित अंतराने का होइना वारी करण्याचा नादच लागला. या प्रत्येक वारीत मी मुंबईची विविध रुपे बघितली. कधी तीन हात नाका तर कधी पवई. कधी नातेवाईक तर कधी मित्र. कधी कुणाला भेटण्यासाठी तर कधी फ़क्त बैंडस्टैंड . कधी सिद्धीविनायक तर कधी जीरो ड़ीग्रीज. कधी वाशी तर कधी मरीन ड्राईव्ह. कधी दादर तर कधी नायपाडा. न संपणारी मुंबई. मुंबईच्या आसपास ट्रेक करयाचा असेल तर बदलापुर अणि ठाणे ही आमची मुंबईतिल हक्काची ठिकाने. अणि म्हनुनच मुबई आजू-बाजू परिसरातले ट्रेक पण झालेत. 
     ट्रेक झालेत, मुंबई पण बघितली, पण अजुनही मनात एक हुरहुर लागलेलीच असते. मुंबई बघितली पण मुंबई जगलो असा कधी वाटतच नाही. ही मुम्बई म्हणजे दर्शनीय मुंबई आहे असे मला नेहमी वाटते. मला वाटते खरी मुंबई ही वीकडेस ला सकाळी ७ ची लोकल ला अणि संध्याकाळी ६ च्या लोकल ला सापडते. कामाला जाणारे अणि परतनारे मुंबईकर, ती गर्दी, तो लोकांच सहवास, प्रत्येकाची इच्छित स्थली उतरण्याची धडपड. रात्रीला कामावरून उशिरा परतनारे, रात्रि उशीर झाला तरी आता घरी जायला ऑटो मिळेल काय याची चिंता नसणारे, स्टेशन पासून पायीच जात, आपल्या प्रियजनासोबत मोबाइल वर बोलत जाणारे. रूम / घरी पोहचून स्वयंपाक / जेवण करून मग झोपी जाणारे अणि तेवढ्याच उर्मिने सकाळी ६ ची लोकल पकड्नारे. वीकएंडला मस्तिचा प्लान करने. अक्खा वीकएंड मस्तपैकी एन्जॉय करने. हे सर्व फ़क्त मुंबईतच होऊ शकते. मुंबईची हवेतच ही खासियत आहे की मानुस न थकता अखंडपने काम करत असतो. मला हे सर्व करायच आहे, मला हे सर्व अनुभवायच आहे. मला जिवाची मुम्बई करायची आहे. मुंबई हे एक व्यसन आहे.
       मला मुंबई जगायची आहे...

प्रश्न :   मुंबई जगायची असेल तर मुंबईकर तर व्हावे लागणार नाही ना... ?   :)   :)   :)

Wednesday, March 2, 2011

तेल मालीश... चम्पी...

      खाली लिहिलेले सर्व प्रसंग हे सत्य घटनेवर आधारित आहेत, तरी त्याचा कुठल्याही घटनेशी साम्य आढळल्यास तो योगायोग न समजता मुद्दामच केलेला प्रयत्न आहे हे समजावे...

प्रसंग १ : पुण्यातील एका उच्चभ्रू वस्तीतील (विमाननगर) ठिकान so called SALOON. दाराजवळ जाताच कसल्या तरी वासाने sorry सुगंधाने आमच्या नाकाची पार वाट लावली. आत शिरलो तर एक सुन्दर मुलीने रिसेप्शन ला हाय-फाय इंग्लिश बोलून स्वागत केले, अणि सोफ्यावर sorry Couch वर बसा म्हटले, AC सुरु होताच. थोड्या वेळाने आमचा सुद्धा नम्बर लागला. ब्लैक लेदर असलेल्या खुर्चीवर बसलो. एक मनुष्य आला अणि इंलिश मधे सुरु झाला, Sir what kind of hair cut would you like to have? च्या आयला मनात म्हटला जर मला कळत असता तर सांगितला नसता काय. जरा डिस्कशन नंतर आमचे ठरला की काय हवे आहे. अणि नंतरची १०-१५ मिनिटे तो माझ्या केसांशी युद्ध (delicately) करता होता. ते आटोपल्यावर सहज च विचारला, Can I have some kind of head massage please?, Yes sure - तो म्हणाला. अणि त्यानंतर त्याने त्याची जी मशिनारिस बाहेर काढली, देवा असा वाटला आज हा पार माझा डोक तोडणार. गर गर... इकडून मशीन, तिकडून मशीन, कानावर मशीन, मानेवर मशीन, झुप झाप..१५ मिनिटे तो फिरवत राहिला... मनात म्हटल काय केल अणि याला चम्पी करायला सांगितला, ह्याला चम्पी मधला काही कळत की नाही. आता बस असे म्हणून एकदाची त्याने थांबवली.
हे सर्व झाल्यावर ३ आकडी बिल त्याने हातात दिले (३ आकडी, अरे काय गंमत आहे काय, एवढ बिल लावायला ). शांतपणे ते बिल पे केल. रिसेप्शन ला परत एकदा त्या सुन्दर मुलीने म्हटल  'Thanks for coming Sir, we would like have provide you service again.' 

२ महीन्यानंतर .....

प्रसंग २ : पुण्यातील एका मध्यमवर्गीय वस्तीतील (चंदन नगर) ठिकान - केश कर्तनालय (Men's parlor). आतल्या माणसाने एक पोराला आवाज देऊन म्हटले, 'ए चंदू ते पडलेले केस उचल, पेपर बाजूला कर अणि साहेबांना बसायला जागा दे, या साहेब या, बसा.' चंदू एक जुनी केरसुनी घेउन आला अणि केस उचलु लागला. केस उचलून झाले अणि त्याने पंखा लावला. थोड्या वेळाने माझा नंबर आला. बसलो खुर्चीत. एक किरमिजी रंगाच्या कपड़ाने त्याने मला झाकले. 'साहेब केस बारीक़ करू की मीडियम ठेवू ?', च्याआयला हा प्रश्न ना एखाद्या bouncer पेक्षा कमी नहीं, याला उत्तर नहीं दिले तर तो काहीतरीच कापणार अणि सांगीतला तर तुम्हीच म्हणाला होता अस म्हणून परत आपल्यालाच दोष... 'मीडियम च ठेवा'-मी. झाली केस कापायला सुरुवात झाली..
कच कच कच कच, कैची चाले डोक्यावर, केस पड़े जमिनीवर :) . १० मिनिटे हा खेळ झाल्यावर, त्याने विचारले साहेब आणखी काय करू?  'आज जरा डोक दुखते आहे, डोक्याची मालिश करा' -मी.   जरा वेळाने तो 'नवरत्न' तेल घेउन आला. (हो तेच ठंडा - ठंडा कूल कूल). हातावर तेल घेउन आता त्याची बोटे माझ्या डोक्यावर तबला वाजवायला लागली. ठण्ड तेल अणि मसाज, what a combination! आता ती बोटे कधी मानेवर, कधी कपाळावर फिरायला लागली होती, अणि मधेच कान पिचकत होती. शरीराचा थकवा नि मस्तकातील क्षीण दूर पळायला लागले होते. मन प्रफुल्लित व्हायला सुरुवात झाली होती.
मसाज झाल्यावर शेविंग पण करून घेतली. थोडक्यात रविवार ची मस्त अशी सुरुवात झाली होती. २ आकडी बिल देऊन मी केश-कर्तनालयाच्या sorry SALOON च्या बाहेर निघालो. 

Sunday, February 20, 2011

अल्टि पल्टी दे घुमाके, ये वर्ल्ड कप हमको ही दिला दे

         नाही नाही म्हणता म्हणता मला पण या विषयावर लिहायचा मोह मला आवरला नाही. ज्याने सर्वाना जोडून ठेवला आहे अश्या एक "क्रिकेट" नावाच्या महायुद्धला सुरुवात झाली आहे. ओपनिंग सरेमोनी त ब्रायन महाशयांनी तर गाने म्हणून रंगतच आणली, आणि सोबतीला सोनू निगम आणि शंकर महादेवन ही होते...तर एकुणच दिमाखदार अशीच सोहळ्याची सुरुवात होती.    

       आणि आता ज्याची आपण सर्व आतुरतेने वात बघत होतो तो दिवस आला... भारत (ज्याला तुम्ही इंडिया म्हणून संबोधता, क्रिकेट खेळताना)  आणि बांग्लादेश यांच्यातील पहिली मैच. वातावरण तर आधीच क्रिकेटमय अणि त्यात शनिवार पहिली मैच..आता पुढे काय राव...२:३० वाजले बंगलादेश ने टॉस जिंकुन भारताला फलंदाजी (ब्याटिंग) ला बोलावल...आणि क्रिकेट विश्वातील सर्वात बेस्ट ओपनिंग जोड़ी (आफ्टर ऑल मी भारतीय आहे)  सचिन अणि सेहवाग आलेत..पहिला बॉल अणि...४ , बस तिथेच ठरला की मैच आपण जिंकणार. सचिन च्या ब्याटिंगला आपण मुकलो खरे अणि बहुतेक तेच सेहवाग ला खटकल अणि म्हणून काय त्याने एकट्यानेच त्याचे अणि सचिनचे दोघांचे रन्स काढलेत तेहि पूर्ण १७५. सोबतीला कळस म्हणून कोहली होताच अणि त्याने त्याच 'विराट' स्वरूपात नॉट आउट १०० रन्स केलेत. अणि पुढे काय तुम्हा सर्वाना तर माहितच आहे, भारताने त्याच दिमाखात पहिली मैच जिंकली.
          चला सुरुवात तर चांगली झाली आहे...वातावरण ही क्रिकेटमय आहेच.. म्हणजे अवघी पंढरीच ही क्रिकेट च्या रंगात न्हाउन निघाली आहे...अपेक्षा करुया की हेच वातावरण असेच राहिल आणि आपल्याला भारताच्या अश्याच म्याचेस (जिंकनार्‍या) आपल्या बघायला मिळोत....अणि परत एकदा हा विश्व कप आपल्यालाच मिळावा हीच अपेक्षा...
                 तर सर्व मिळून म्हणा   "अल्टि पल्टी दे घुमाके, ये वर्ल्ड कप हमको ही दिला दे" 


Monday, January 31, 2011

देवी तुझ्या दारी आलो..

कालचीच गोष्ट...
घरी बसल्या बसल्या बोअर व्हायला लागल म्हणून मी, जीजाजी अणि ताई, असे आम्ही तिघे निघालो भटकायला..
एअक्चुली, ताई अणि जिजाजींना पुण्यात थोडा काम होता...आणि मी बोअर होत असल्यामुळे, मी सुद्धा बरोबर निघालो..
तर जिजाजींचे ओळखीचे एक जन नाशिक फाटा क्रॉस झाल्यावर "सॅन्डविक" कंपनीच्या अगदी पुढे रहायचे, जिजाजीना काम असल्यामुळे ताई अणि मी काय करायचे म्हणून समोरच असलेल्या श्री आई माता मंदिर येथे गेलो.

ते म्हणतात ना देवीच बोलावन आल्याशिवाय तुम्ही तिच्या दाराताही पाउल ठेऊ शकत नाही, असच काही...कारण ध्यानी मनी नसताना आम्ही तेथे पोहचलो.

काय सुंदर ते मंदिर. पांढर्या शुभ्र संगमरवरी दगडात मंदिर कोरल आहे. स्वछ अणि निर्मल असाच ते.
राजस्थानी कलेच ते मंदिर. (अस मला वाटतय, ते कस काय हे नंतर...)
आत गेलो अणि देवीची ती लोभस्वानी ती मूर्ति पाहून मन प्रस्सन झाले. अणि नशीब तर एवढा थोर की आम्ही पोहोचलो अणि आरतीला सुरुवात झाली.
लयबद्ध, ताल अणि सुरात झालेली त्या आरतीने, कानाचे अणि डोळ्यांचे पारणे फेडले. तुम्हाला वाटेल मी अतिशयोक्ति करतोय, पण नाही, अचानक भेटलेला आनंद, 'जेष्ठ' महिन्याच्या च्या गर्मिनंतर आलेल्या पहिल्या पावसाने जेवढ बर वाटत, तसाच काहीसा तो अनुभव होता. (कारण आपण देवाचे दर्शन तसेही फार कमी घेतो  :)  ) अणि हो प्रसाद ही छान आहे.

श्री आई माता मंदिर, हे मुंबई-पुणे जुन्या महामार्गावर, "सॅन्डविक" कंपनीच्या अगदी समोर आहे.
 

Sunday, January 30, 2011

स्वप्न काय असतात ?

स्वप्न काय असतात ?
ती आपल्याला का पडतात ?
त्यांचा अर्थ तरी काय असतो?

मला नेहमी वाटायचा स्वप्न म्हणजे आपले विचार (अर्थातच चांगले, वाईट, गोड, अणि बरेच.. ) जे आपल्या डोक्यात असतात.
मला आठवतय लहान असताना प्यांट वर लाल चड्डी घलुन उडत सुपरम्यान झालो होतो स्वप्नात  :) अणि जसा जसा मोठा होत गेलो तर आधी बिल गेट्स नंतर मार्क झुकरबर्ग (फेसबुक  वाला) झाल्याची स्वप्ने पडायला लागली.


काल रात्रीला सुद्धा असेच एक स्वप्न पडल, खर तर ते माज्या पूर्वीच्या एक निर्णयाशी रिलेटेड होत...त्यावरून माला वाटला की मी जो निर्णय घेतला होता, तो चुकीचा होता, कारण काय माला नक्की आठवत नाही, पण कदाचीत काहीतरी, कुठेतरी मिस कम्मुनिकेशन झालं होता... 


असो ...
तर सांगायचा मुद्दा हा की, स्वने ही खरच आपल्याला काही सूचित करत असतात काय? कारण कधी कधी मी स्वताला स्वप्नात, प्यांट न घालता फ़क्त इन्नर वेअर मधे ऑफिस ला बसल्याचे बघितले आहे...
 :)   :)